27 Eylül 2010 Pazartesi

October Swimmer İtalya'da: Gün 7


17/09/2010 Verona

Sabah, gözümün önünde bir karaltı görünce irkilerek uyandım. Uyuduğum odaya gelip 10 dakikadır beni uyandırıp, uyandırmamak arasında kararsız kalıp başımda bekliyormuş. Uyumak istiyorsam, bana evin anahtarını verebilir, ben de istediğim saatte çıkabilirdim, ya da o şimdi hastaneye giderken beni tren istasyonuna bırakacaktı. Saçlarımı kurutmadan uyumuştum, gece oldukça üşümüştüm ve şimdi kendimi aşırı yorgun hissediyordum. Yine de biraz daha uyumayı seçersem o gün evden çıkmayacağımı, çıkarsam da bir yeri göremeyeceğimi biliyordum. Çabucak giyinip hazırlandım. Saat henüz 7 iken evden çıktık.

Hastanesi tren istasyonuna oldukça yakındı, o yüzden direkt hastaneye gitmesini, oradan benim istasyona yürüyebileceğimi, hem ufak bir şehir olan Trento hakkında da böylece bir fikir sahibi olabileceğimi söyledim. Hastaneye varınca akşam görüşmek üzere vedalaştık. O akşama kadar çalışacak, ben de Verona'yı gezecektim, akşam üstü ise katedralin olduğu meydanda buluşacaktık.

Tren istasyonuna yürürken, bir kitapçıya girdim. Masumiyet Müzesi bitmişti, hala yapılacak yolculuklar vardı, ingilizce de olsa okuyacak bir şeyler almalıydım. Fitzgerald'ın The Great Gatsby'si takıldı gözüme, Sonia için Kara Kitap'ın İtalyancasına baktım, bulamadım. Meydana bakan kafede kahvaltı yaptıktan sonra artık devam edebilirdim.

Saat 09.48 trenine bindim, yeşil dağlar ve üzerindeki iyice aşağı inmiş bulutlarla her an seyirlikti. Yolculuktan keyif aldım, öyle ki Verona'ya vardığımda trenden inmek konusunda isteksizdim.

Tren istasyonundaki turizm bilgi bürosu kapalı olduğundan haritasızdım, istasyon duvarındaki şehir planına iphone'daki pusulayı tuttum. kuzeydoğuya doğru yürümem gerekiyordu. Eninde sonunda merkeze varacaktım, ki sadece 10 dakika yürümem gerekti. Ufaktan bir baş ağrısı başlamıştı.
İşte o duvar

Önce Arenanın olduğu kısımla başladım, sonra via mazzini'yi izleyip piazza del Erbe'ye çıktım. Verona'nın kendisine has mimarisi hoşuma gitmişti, ama doğru olmayan bir şeyler vardı, kendimi gereğinden çok yorgun hissediyordum. Bütün kemiklerim ağrıyordu. Yine de hala önümde saatler vardı, devam etmeliydim. Via capello'ya dönüp Juliet'in evini ziyaret ettim. Girişindeki kemerli koridorun duvarlarında aşk mesajları, isimler doluydu. Ev beni otantikliği açısından ikna etmedi, fazla turistlere yönelik geldi. Yine de inanmaktan başka çare yoktu.

Via stella'yı takip edip nehir kenarına çıktım, oturma ihtiyacı duydum. Bir süre oturup, bir önceki günü yazdım. Ufaktan yağmur çiselemeye başladı. Kalkıp yürümeye devam ettim. Dönüp önce Piazza independienza'yı sonra Piazza dei signori'yi gördüm. Kurulan ufak tezgahların birinden, meyve salatası aldım, biraz vitamin iyi gelebilirdi.

Nehir kıyısına geri dönüp, Preta köprüsüne dek, nehri izleyerek yürüdüm. Tekrar içeri tarafa yönelip, Duomo di Verona'yı, yani katedrali gördüm. Biraz daha yürüyüp bu kez S şeklinde kıvrılarak şehre giren nehrin batıdaki kıvrımına çıktım. Giderek kendimi daha kötü hissediyorum, halsizliğime dayanılmaz bir baş ağrısı eklenmişti, saatlerce yürümek de pek yardımcı değildi.

Saat biri geçmişti ve artık yemek yiyecek bir yer aramam gerekiyordu. Gezerken benim için restoran arama ayrı bir ritueldir, itinayla turistik meydan lokantalarından, turist menüleri sunan yerlerden uzak durup, inatla ara sokaklarda küçük ama sevimli bistrolar, trattorialar bulmaya çalışırım. Bu kez de nerdeyse bir saat kadar aradıktan sonra, nihayet oldukça mütevazi, masalarında "masa rezervasyonu, almıyoruz, ama isterseniz yer rezervasyonu alabiliriz" yazan, yani yabancı insanları aynı masalara oturtarak servis yapan bir restoran buldum.

Öğle yemeği menüsünde günün spaghettisini istedim-balıklı geldi- ufak bir yeşil salata ve su'dan oluşan yemek doyurucuydu. Hem de 8 euro, yani hesaplıydı. Masama oturttukları, orta yaşlarda bir bayan ve erkekle yemeğin sonlarına doğru muhabbete başladık, o da ancak benim garsondan kahve isterkenki aksanımdan italyan olmadığımı anlayıp, nereden geldiğimi öğrenmek istemeleriyle oldu. Türkiye , adamın 20 yıl önceki İstanbul ziyareti , kadının en yakın arkadaşının Türkolog olduğu ve neden/nerede italyanca öğrendiğim ile ilgili konuştuktan sonra onlara veda edip yoluma devam ettim.


Yemekten sonra kendimi biraz daha iyi hissediyordum ama artık teşhis açıktı, gribal bir enfeksiyon geçiriyordum ve sanırım ateşim de vardı. Bir eczane bulup parasetamol içerikli bir analjezik aldım ve piazza bra'dan Via Roma'ya sapıp, Scagliero köprüsünden karşıya geçtim. Tarihi cephaneliği gezdim. Karşı ve turistik olmayan tarafın sakin sokaklarında biraz dolaştım. Bulduğum ilk internet kafe'ye oturup bir saat kadar internette oyalandım. Hem o oturma hem de ilaç etkisini göstermişti kendimi daha iyi hissediyordum, öte yandan saat 4 olmuştu bile, tren istasyonuna gidip, dönüş trenine binmeliydim.

Tekrar Trento'ya döndüğümde saat 6 buçuk olmuştu. 10-15 dakika kadar meydanda Sonia'yı bekledim. İkimiz de aç değildik. Önce katedralin karşısındaki bi pasticerria'dan tatlı yedik. Hava iyice kararınca kalkıp biraz şehrin sokaklarını dolaştık, hayatlarımız hakkında konuştuk. 6 senede ikimiz de değişmiştik. O eski neşesini, o kıpır kıpırlığını kaybetmiş, daha depresif, hayata daha ciddi bakan biri olmuştu. Yıllardır ne ayrılabildiği ne de ilişkilerini daha ciddi yönde ilerletebildiği ve 40'ına yaklaşmış erkek arkadaşını anlattı, yine ayrı olduklarını, artık bir şekilde bunu çözmek istediğinden ve bu kapana kısılmış hissinden kurtulmak istediğinden bahsetti. Bana, hayatını olduğundan fazla dramatize ediyormuş gibi geldi, öyleydi de. Ona hayatında kötü giden hiç bir şeyin olmadığını, sağlıklı olduğunu, iyi bir işi olduğunu ve güzel bir bayan olduğunu(6 yıl önce daha güzeldi) bu kadar kafa yormasının, sorunlarının kendisinden daha çok zarar verici olduğunu anlatmaya çalıştım. Hak verdi, ya da en azından öyle göründü.

Sonra sıra bana geldi, işimi, ihtisasım bitince Diyarbakır'a dönüp yerleşebileceğimi, ilişkilerde dikiş tutturamamamı, ailemle ilişkilerimi anlattım. Hayattan ne istediğimi değil de, neler istemediğimi bildiğimi, bunun da oldukça negatif bir etki yaratıyor olduğunu söyledim.

En son 6 yıl öncesine döndük, birbirimize zaten hatırladığımız ya da hatırlamadığımız detayları, beraber geçirdiğimiz bir ayda ve sonrasında yaşadıklarımızı anlattık. Birbirimizin hayatlarında gerçekten iz bıraktığımızı, gidişatı etkilediğimizi gördük. Arada gözleri doldu, ağladı(her zaman çok kolay ağlardı zaten) Baş ağrım yine başlamıştı, ama eve dönmek istemiyordum. Aslında o bir kaç saat bitsin istemiyordum. Ona, artık karşı cinsten birine hissettiğim çekimi hissetmiyordum, yine de orada onunla kalmak, 6 yıl öncesinden, o 6 yıldan bahsetmeye devam etmek istiyordum. İkimiz de sürekli, programlanmış gibi bu ziyaretin ikimize de ne kadar iyi geldiğini söylüyorduk. İnsan bazen normal rutinini böyle istisnai deviasyonlarla bozmalı, hayatına küçük şoklar vermeli, zira devam etme motivasyonunu sağlamaya oldukça yardımcı oluyor, bu küçük şoklar...

Baş ağrım dayanılmaz hale gelince ve hatta titremeye başlayınca(ateşim çıkıyordu) eve döndük. Tahminim doğruydu, ölçünce ateşimin 38,5 derece olduğu ortaya çıktı. Bir şeyler yemeliydim, ama hiç iştahım yoktu. Sadece uyumak istiyordum. Bir hap daha alıp uyumak üzere yatağıma gittim. İki battaniye altında titreyerek ve ertesi gün iyileşeceğimi umarak uyudum.

25 Eylül 2010 Cumartesi

October Swimmer İtalya'da: Intermission/Sonia'nın Hikayesi

Burada poz vermiyordu, uyuyordu

Onu ilk gördüğümde, Varşova'daki ikinci günümdü. Önce bizi staj yapacağımız hastaneye götürüp oradaki doktorlarla tanıştırmışlar, sonra da interneti kullanabileceğimiz kütüphane'yi göstermişlerdi. İşte o kütüphane'nin girişindeki taş merdivenlerde otururken tanıştık. Ona okuduğum şehirle, doğduğum şehir arasının, otobüs yolculuğuyla 22 saat olduğunu anlatırken ilgiyle dinliyordu.

**

Üçüncü günümüzde sabah ameliyata girmiştim. İlk vaka boyundan alınan lenf nodu biyopsisiydi, ilk ameliyata girişimdi ve yalan söylemeyeceğim, kötü oldum, oturmak zorunda kaldım(diyor 6 yıl sonra cerrah olan adam) Öğleden önce işim bitmişti, ya da ilk gün diye gönderdiler. Yemeğe daha bir saat vardı. Hastane lobisine indim, Dekalog 9'da da görülen Banacha hastanesinin koridorunda karşılaştık. Yemeğe kadar hastane çevresinde yürümeye karar verdik. Yolda bir pazara rastladık, biraz yaban çileği alıp paylaştık. Daha sonra bana, bu anın onun için çok özel olduğunu söyleyecekti.

**
Stajın 15. gününde grupça grill-karaoke bar karışımı bir yere götürüldük. İkimiz de sıkılmıştık, oradan kaçmak, şehrin nisbeten eski kısmına gitmek, bir şeyler içmek istiyorduk. Ya da o bunu istiyordu, ben de onu istiyordum. Üzerimde 8 yıldır giymeye devam ettiğim kahverengi kadife ceketim vardı, üşüdüğünde onu omuzlarının üzerine koymamdan çok hoşnut olurdu ve sevgili okur, Varşova'da Ağustos geceleri soğuk olurdu

**
O gece onu ilk kez öptüm. Sonra da nedense, sonsuza kadar onunla olmak istediğimi söyledim. Ondan 3 yaş küçük, bu 19 yaşındaki adamın heyecanını anlamamıştı. Aslında ben de kendi heyecanımı anlayamıyordum. Sadece her şey çok "olması gerektiği gibi"ydi. Şehir, gece... İki farklı dil konuşan, iki farklı insanın üçüncü bir dilde aşk yaşamaya çalışması. Bunlar romantik şeylerdi ve ben o zaman şimdi olduğumdan daha fazla romantiktim.
**Evet, burada poz veriyordu

Stajın bitmesine yakın son kez Varşova'yı "görmeye" çıktık. İki tane fotoğrafını çektim. bir kaç gün önce 1978 yapımı bir practica almıştım ve bunlar SLR makineyle çektiğim ilk fotoğraflardı. Bir daha öyle fotoğraflar çekemedim. Artık fotoğraf çekmiyorum zaten.

**

Onu en son 1 Eylül 2004'te, beni uğurlamaya geldiği varşova havaalanında, yaşlı gözlerle bana bakarken gördüm. İlerleyen aylarda komik bir şekilde iki farklı ülkeden bir uzun mesafe ilişkisi yürütmeye çalıştık. Planlar yaptık. Ben İtalyanca öğrenip, onu ziyaret edecektim. Bir şekilde tekrar kavuşacaktık. Önce ilişkimizi bitirdik. Ben yine de İtalyanca öğrenip ertesi yaz İtalya'ya gittim ama Roma-Padova arasında bir şehirde buluşmak ikimize de zor geldi, görüşemedik. Sanırım ikimiz de görüşmeyi istemiyorduk veya buna hazır değildik. Dediğim gibi onu en son 6 yıl önce görmüştüm, taa ki bir kaç gün öncesine kadar...

October Swimmer İtalya'da: Gün 6

16/09/2010 Roma-Trento

Venedik'e uçağım saat 16.05'te kalkacaktı. Çantamı odayı boşaltırken hostele vermiş, yük açısından rahattım. Şimdi muhtemelen son bir kez Roma'yı dolaşmak zamanıydı. Belki biraz da alışveriş yapardım.Roma'da, her zaman olduğu gibi, yine yürümeyi tercih ettim. Asıl ulaşmak istediğim yer, via del corso'ydu. Bu kez haritaya bile bakmadan bulmak istiyordum. Termini'den yeterince kuzeybatıya yürürsem zaten varacaktım. Öyle yaptım. Buldum.

Bu, 5 yıl önceki

Yapmak istediğim bir kaç şey vardı. İlki Piazza Venezia'da vittorio emmanuele heykelini karşıdan gören noktada, 5 yıl önce çektirdiğim resmin aynısını çektirmekti. Yaptım. Işık oldukça kötüydü, hava kapalıydı, 5 yıl öncesi gibi olmadı, ama yine de benim için önemliydi bunu yapmak.

Sonra Via del corso'da yürümeye, dükkanlara bakınmaya başladım. Genel olarak fiyatlar çok yüksekti, indirim mevsimini de kaçırmıştım. Tek bir sırt çantasıyla, büyük backpacklerden değil, bildiğin düz sırtçantasıyla seyahat ettiğimden sadece, evet sadece bir parçalık yer vardı çantamda. O yüzden oldukça seçiçi olmalıydım.

Bu da, yenisi

Bana yabancı gelen dükkanlara da girdim, burada en çok alışveriş yaptıklarıma da. H&M'in roma merkezde erkek dükkanının olmadığını öğrendim, Zara'da bir ceket görüp "nasıl olsa Türkiye'de aynısı vardır, oradan alırım" diye düşünüp, almadım(yokmuş aynısından). Armani'ye, Gucci'ye girip bir takım elbisenin aylık gelirimden fazla olduğunu gördüm, "Benetton, burada Türkiye'dekinden daha kaliteliymiş" dedim... Caddenin sonuna gelince(ki oldukça uzun bir caddedir) bir kez daha karşıya geçerek aynı yolu geri yürüdüm.

Sonuç olarak bir parça kıyafet alabilecektim, o hakkımı yeğenim için kullandım. Kenim için alışveriş kapısı bir açılsa, o tek bir parçayla yetinmeyeceğimi biliyordum. Annem babam ya da ablamdan birine bir şey alsam, diğerlerine de almam gerekecekti ve yine sırt çantası paradoksuyla karşı karşıya kalacaktık... Neticede yeğen her şeyin çözümü oldu. Bir de Roman Holiday'in bu kez daha küçük bir posterini aldım. İlk gün aldığım ve çantamda deforme olan büyük poster bir işe yaramayacaktı, bu ufaklığın ise bir şansı vardı.

Hala iki saatim vardı, ama o kadar enerjim yoktu. Hostele dönüp çantamı alıp, belki bir kahve içtikten sonra önce Termini'ye, sonra da hava alanına gitmeliydim. Via del corso'daki otobüs duraklarından birinde dakikalarca otobüs bekleyebilirdim, ya da çok uzakta olmayan Colosseum'a yürüyüp oradaki metro istasyonunu kullanabilirdim. İkinciyi seçtim.

Colosseum, çoğu insan için romanın simgesi olsa da, benim hiç ilgimi çekmemişti. 5 yıl önce de, şimdi de... Hele Amerika'lı turistler gibi, bir sürü para verip saatlerce kuyrukta bekleyip içini görmek arzusunda da hiç bulunmadım. Bu sefer de, diğer her görüşüm gibi, dışarıdan şöyle bir bakmakla yetindim.

...Uçağım Venedik'e indiğinde saat 17'yi geçiyordu ve bu, şehri gezmek için hiç vaktim olmadığı anlamına geliyordu. En azından bugün olmayacaktı Venedik. İlk otobüsle Mestre tren istasyonuna, oradan da ilk trenle trento'ya gittim. Yol üç saate yakın sürdü.

Tren istasyonunun çıkışında Sonia beni bekliyordu. Onu, en son 2207 gün önce Varşova, F. Chopin havaalanınında görmüştüm. 6 sene ne kadar da hızlı geçmişti... Sonia'dan daha sonra bahsedeceğimi belirterek devam edeyim.

Arkadaşı Alice ile beni Garda gölüne götürdüler. Hava oldukça soğuktu. Güneyin 30 derece civarından sonra bu dağlık kısmın 10 derece havası beni ürpertmişti. Kuzey İtalya'yı Trentino, Veneto ve Lombardia diye üç bölgeye ayıran bu göl genellikle Alman ve özellikle Avusturya'lı turistlerin uğrak yeriydi. Göl, şu an kendisini çevreleyen dağlarla beraber gece karanlığında yeterince korkutucu görünmesine rağmen, gündüz vakti saatlerce izlenebilecek sakinlikte olduğundan emindim. Alice ingilizce bilmediği için masadaki dil İtalyanca'ydı. Bir şeyler içtikten sonra artık Sonia'nın dağ evine gitmek vaktiydi.

Sonia şehre 10 dakika uzaklıkta ve yemyeşil tepelerin arasındaki vadiye bakan, güzelliğine rağmen ucuz kirasıyla(kendi evimle aynı) beni şaşırtan iki katlı bir evde oturuyordu. Ev, önünde küçük bir çeşmesi, sol tarafında ise organik domates yetiştirdiği küçük bahçesiyle herhangi bir pastoral resmin objesi olabilirdi. Böyle bir evde yaşamaya burun kıvırmazdım, özellikle bu tepeleri kar yağarken izlemek isterdim...

Eve girdikten sonra çok oyalanmadık, sabah erken kalkmak gerekiyordu. O hastaneye gidecek, ben de o çalışırken buraya 1 buçuk saat mesafedeki Verona'yı gezecektim. Akşam üstü ise buluşacaktık. Gün boyu yaşadığım yorgunluk, uyumamı kolaylaştırdı.

24 Eylül 2010 Cuma

October Swimmer İtalya'da: Gün 5

15/09/2010 Roma

Messina'dan saat 9 otobüsüyle ayrıldım, önce Palermo'ya gidecek, oradan da 16 uçağıyla Roma'ya geçecektim. Saat 12 civarı Palermo'ya varınca haliyle öldürmem gereken en az 2 saat kalmıştı, ben de bunu sokaklarda amaçsızca dolaşarak yapmaya karar verdim. Bir ara bir İnternet kafeye girmeye niyetlendim, kafe sahibi, tekinsiz Pakistanlı pasaportumu isteyince, kıllandım, vazgeçtim. Sonradan bunun İtalya'da bir kanun gereği zorunlu olduğunu öğrendim.

Roma'ya vardığımda saat 6'ya geliyordu. Saat 6 treniyle Termini istasyonuna, yani şehir merkezine gidecektim. Yolculuk ise sadece yarım saat sürecekti. Oysa...

Trenin her istasyonda durması ve aşırı derecede kalabalıklaşmasından şüphelenmiştim, ama yanlış trene bindiğimi Roma'yı geçtikten ve çevre kasabalara yönelmeye başlamadıktan sonra anladım. Üstelik 1 buçuk saat geride kalmıştı bile. Roma'yı geçince hemen trenden inip, karşı hatta geçtim. Sonra'dan Regionale olan trenin aksi istikametten ilk gelenine binip Roma'nın banliyölerin den birinde indim. Oradan da rahatsız bir metro yolculuğuyla nihayet Termini'ye vardım. Saat 8'i geçiyordu.
Yine aynı Hostel'e yerleştim. Geçen seferki ortam hoşuma gitmişti. Üstelik Napoli planlarım bozulduğundan(Aslında bu saatlerde orada olacaktım) aynı gün sadece burada yer bulabilmiştim. Odama yerleştim. Odamı paylaşacağım iki Kanadalı kız kardeşle tanıştım. Bir süre sohbet ettik. Mahallenin pizzacısından küçük bir parça pizza ile akşam yemeğimi yedim. Saat zaten 10 olduğu için geceyi Hostel'in barında geçirmeye karar verdim.
Biraz sonra birer zombiye dönüşüp dehşet saçtılar zaten...

Amerika'daki işini bırakıp Avusturalya'ya yerleşmeye giden makine mühendisi Susannah ile burada tesadüf eseri tanıştığı Avusturalya'daki işini bırakıp Amerika'ya geri dönen inşaat mühendisi Heather ile tanıştım. İki saat kadar sohbet ettik, birbirimize bloglarımızı gösterdik(onlar da blogger çıktı) bolca 66cl'lik Moretti birasından içtik. Amerika'lılarla konuşurken gevreyen aksanımı farkedip bir kez daha kendimden nefret ettim. Bir ara bizim odanın Kanadalı kızlarını Doğu Avrupalı çocuklarla gördüm, sonra saat 1'e doğru yatmak üzere odama çıktım. Odaya girdiğimde hiç tanışmadığım ve tanışmayacağım odanın 4. elemanının altımdaki ranzada uyuyor olduğunu gördüm. Olabildiğince sessiz olmaya çalışarak yatağıma tırmanıp uykuya daldım.

Evet sevgili okur, bazı hikayeler vardır ki, hiç bir anlam ifade etmez, bazı hikayelerde olaylar giriş kısmını geçtikten sonra başlar, bazılarında ise olaylar sonuç kısmındadır. Hikayenin geri kalan kısmı sadece bu olaylara gelene kadarki detaylardır. Ondan dolayı gözlerini dört aç okur, bundan sonraki kısmın hepsi gerçek.

Saat 3 civarı kapının açılmasıyla uyandım. Önce kız kardeşlerden küçüğü, Tamara içeri geldi(Büyüğünün ismini hatırlamıyorum). Karşıdaki ranzalardan alttakine yattı. Daha sonra, ben henüz tekrar uykuya dalamamışken, büyük kızkardeş, aşağıda beraber oturduğu gruptan bir çocukla odaya girdi. Önce çocuk üst ranzaya tırmandı, sonra da tuvaletten çıkan büyük kızkardeş... Uykum tamamen kaçmıştı, uyanık olduğum her halimden belliydi, altta uyumaya çalışan küçük kızkardeş de uyanıktı.

Ondan sonraki yarım saat gözümü açınca sadece 1 metre mesafede olan ranzaların üst katında Büyük kız kardeş ve getirdiği çocuk, odada başka 3 kişinin olması umurlarında olmadan bir takım şeyler yaşadılar, hassas anlar paylaştılar(bunu bu blogun seviyesini bozmadan daha nasıl söyleyebilirdim bilmiyorum) Sonra çocuk ses çıkarmamayı pek de umursamayarak, ranzadan atladı ve odadan çıktı, zaten yeterince ses çıkarmıştı. Büyük kız kardeş ise uykuya daldı.

...tekrar uyandığımda sadece 1 saat geçmişti. Hava hafiften aydınlanmıştı, odadaki detaylar daha iyi seçiliyordu. Tek düze bir ses geliyordu, sanırım beni de o ses uyandırmıştı. Kafamı kaldırıp karşı ranzanın aşağısında yatan kız kardeşe baktığımda, onun kendisiyle "oynuyor" olduğunu gördüm. Her şey giderek daha da ilginçleşiyordu. Gözlerini açmadan bir süre, kendi vücuduyla meşguliyetine devam etti. Yatakta huzursuzca döndüm, çıkardığım ses demir ranzayı gıcırdattı. Uyandığımı farkedip panikle duracağını düşündüm, oysa ki küçük kız kardeşin umrunda değildi. Varması gereken bir yer vardı ve oraya varana dek gitmeye devam edecekti. Bir süre ilgiyle onu izledim. Gözleri kapalıyken buruşan yüz ifadesi nihayet sonunda memnun bir ifadeye döndü. O ifadeyle de uykuya daldı.

Saat 6'ya geliyordu. Saat 10'da ise odayı boşaltmam gerekiyordu, şimdiden uykum feci halde bölünmüştü, hatta tecavüze uğramıştı.

17 Eylül 2010 Cuma

October Swimmer Italya'da: Gun 4


14/09/2010 Messina

Uyandigimda saat 9 olmustu bile. Basimin agrisindan, ickiyi fazla kacirdigimi anladim. Halbuki icilecek, sarhos olunacak bir gece gecimemistim bile. Dus alip kendimi sokaga attim. Kaldigim konuk evinin karsinindaki barda(evet, italya'da bar kafe restoran kavramlari birbirinin icine girmis durumda) klasik Italyan kahvaltimi yaptim.
Artik otobus garajina dogru gitmek gerekiyordu 20 dakika yurudukten sonra Messina'ya gitmek uzere otobusume bindim. Bir gunluk Catania macerasinin sonuna gelmistik.
Yol boyunca masumiyet muzesini okumaya devam ettim. Kitabin sonu yaklasiyordu ve Orhan Pamuk'un hulyali karakteri her zaman oldugu gibi kendi olabilme sancilari icinde kivranirken, caresizce bir kadinin pesinden kosmaktaydi.
Saat 12'yi biraz geciyordu ki otobus Messina tren istasyonunun yanina yanasti. Burada, 4 yil once Londra'dayken tanistigim, daha dogrusu bir kongrede beraber bulunup iyi anlastigimiz Federica'yla gorusecektim. Bir telefon bulup onu aradim. Hastaneden 1 saat icinde cikacagini ve o zaman tren istasyonunun onunden gelip beni alacagini soyledi. Universite hastanesinde Gastroenteroloji ihtisasi yapiyordu.Ben de bu firsati kendime kalacak bir yer ariyarak kullandim. Girdigim turizm burosunun yonlendirdigi iki kotu otelden, biraz daha temiz gozukeninde kalmaya karar verdim. 40 euro verdigim oda, bir onceki gun Catania'da 38 euroya kaldigim odayi aklima getirip canimi acitti, zira tamam yatak genisti ve banyom odanin icindeydi, ama onun disinda odanin hali icler acisiydi. Olsundu, zaten gece bir kac saat uyuyup sabah 9 otobusuyle Palermo'ya donecektim.
Saat 2'ye dogru Federica, gri Fiat Punto'suyla beni gelip aldi. Saclari biraz kisalmis, biraz daha kilo almisti onun disinda pek degismemisti.
Sehir gezimize sehrin ana katedrali duomo di messina'yla basladik. Katedralin en ilginc yani, can kulesiydi. Norman mimarisiyle yapilan bu kulenin digu duvarinda 15 yy'dan beri islev goren mekanik takvim, guney duvarinda ise, gunun her saatiyle degisen, bol sembolizm iceren mekanik heykeller vardi. kilisenin icini de bir kac dakika gezdik, asiri sessizlik beni urpertti. Disari ciktik.
Ikinci duragimiz sehre ve denize panaromik olarak firsati veren Monte Alto(yuksek dag) kilisesiydi. Kilisenin icine giremedik, zaten manzara icin oradaydik ve sehre hakim bu yuksek tepenin uzerinden Messina'yi Italya'dan ayiran bogazi ve inanilmaz yakin anakarayi, karsida gorunen Calabria sahilini; Messina'ya yanasmaya calisan yuk gemilerini, karsi kiyiya vizir vizir calisan irili ufakli vapur ve feribotlari izledik. Bankta oturup hayatlarimiz hakkinda konustuk.

Federica, daha sonra onunden gecerken bana gosterecegi, sehrin dogu kiyisinda, merkeze uzak kalan kisminda, sahilde ailesiyle yasiyor. 3 yildir ihtisas yapiyor ve Roberto isminde bir ortopedistle bir suredir beraber. Gelecek hakkinda ufak kaygilari olsa da, hayatinda her seyin yolunda gittigini her haliyle belli ediyordu.


Sirada Federica'nin en cok huzur buldugunu soyledigi, sicilya adasinin en kuzey kismi, "il punto di Sicilia" ya da "il pilone" olarak bilinen yer vardi. 15 dakikalik araba yolculugu sonrasi, guneslenen ve yazin bitiyor olmasindan dolayi huzunlu gorunen bir kac insanin oldugu bir plaja geldik. Bir kac dakika yurudukten sonra Federica, buyuk bir ciddiyetle ve sanki o an vahiy gelmis gibi, oturacagimiz yere karar verdi. Bana her yeri ayni gorunen bu plajda, o nokta, onun her zaman oturdugu yer olmaliydi. Bir yorum yapmadim, zira ben de buyuk bir askla aliskanliklarima bagliydim.

Boylece, yaklasik 2 saat boyunca il pilone dedikleri eskiden karsi kiyidan gelen elektrik tellerinin adaya varis noktasi olan, simdi o kablolar suyun altindan geldigi icin sadece, oylece orada duran uzun diregin altinda oturduk, sicilya'nin o guzel denizini izledik ev kimi zaman italyanca, kimi zaman ingilizce konustuk. Sanirim o iki saat benim bu gezi boyunca gecirdigim en iyi iki saatti.
Sehre donerken yolda dondurma icin durduk. Iki adet birbirine ve ayni zamanda denize de baglantisi olan gollerin kenarindan gectik ve sehre vardik.

Gorulecek son yerler universite ve mahkeme binasiyla 10.yy'da insa edilen ve fazlasiyla arabik etkiler tasiyan Catalani kilisesini girduk. Kilise, 1600lu yillardaki deprem sonrasi normal yer seviyesinin altinda cokmustu. Ya da sehir yukselmisti... Uzunca bir sure park yeri aradiktan sonra, once Federica'nin cocukluk arkadasi Umberto ve onun kiz arkadasi Caterina, sonra da Federica'nin erkek arkadasi Roberto ile bulustuk.
Yemek oncesi beni sadece Sicilya'da bir barmenin yapabildigi ve ismi saigon olan oldukca sert bir icki icmek icin bir bara goturduler. Gercekten de sertti, zira sonra Italyanca'min daha akici bir hale geldigini gordum. Yemege ise il Siciliano adli bir restoranda oturduk.
Duvarinda sicilya diyalektiyle komik aforizmalar yazan bu restoranda her seyi tatmami istiyorlardi. Sicilya misafir perverligini gostermek icin neredeyse butun menuyu siparis ettiler ve ayrica gelen bos tabaklarimiza yemek alarak sanki evde yiyormuscasina bir aksam yemegi yedik. Midyeli spaghetti ve sicilya sarabi guzel bir kombinasyon oldu.

Yemek sonrasi biraz yurudukten ve barin birinde ayakustu kahvelerimizi ictikten sonra arabalara bindik ve tekrar sehrin tepe kisimlarina tirmandik. Messina'yi bir de aksam isiklariyla izlememi istiyorlardi. Hakliydilar...

Beni otelime biraktiklarinda saat 12'yi geciyordu. Yaklasik 12 saat suren bu geziden sonra hepsiyle birer eski arkadasmiscasina sarilarak vedalastim ve odama cikarak kirli yatagima uzandim ve uyudum.

16 Eylül 2010 Perşembe

October Swimmer Italya'da: Gun 3


13/09/10 Catania

Dun gece erkenden yatmis ve sabah 10da uyanmis olmak tamamen beni yenilemisti. Kendimi iyi ve son derece yenilenmis hissediyordum. Hostel'de yaptigim kahvaltidan sonra Pollina'yla vedalasip, onu Izmir'e davet ettikten sonra otobus istasyonuna dogru yollandim.
Italya'da, anakarada tren ulasimi iyi bir fikir gibi gorunse de sicilyanin monorail olan tren yollari yolculuk suresini iki kat arttirdigi icin ulasim genelde otobuslerle yapiliyor. Palermo Catania arasi trenle 4 saatten fazlayken otobusle ise sadece 2 bucuk saat surdugunden 14 euro'ya biletimi alip 11 otobusune yetistim.

Sicilya'da yolculuk gercekten guzel oluyor, zira bir tarafinizda mar tirrenia ile birlesen mar ionico denizlerinin yarattigi renk skalasi obur tarafinizda ise yesilin tonlariyla her an adeta fotograflik. Tabi October Swimmer kulunuz, bu gezisinde bir saatlik yolculuklarda bile uyuma yetisi kazandigi icin, yukarida bahsettigim manzaradan sadece bir kac kare gormustur.

Catania, kesinlikle Palermo'dan daha duzenli ve tarihi acidan cok daha zengin bir sehir. Ozellikle Yunan etkisinin en fazla hissedildigi sehir de diyebilirim. Sehir merkezinde yerlesmis bir kac anfi tiyatro ve teatro greco sokagindaki yunan sutunlari da bunu destekler gibi dizilmisler... Yalniz ufak bir kusuru sahil kesiminin tren yolu ve limanla adeta irzina gecildigi.
Artik, icsel navigasyonum cok mu gelisti, ya da sansli miydim bilmiyorum. Palermo'da oldugu gibi burada da kalacagim yeri elimle koymus gibi buldum. Via gagliani caddesinde tastan bir ic avlusu olan bir 19. yuzyil apartmaninin dubleks bir dairesinden, konuk evi, City Lounge'da kalacaktim. Bu kez biraz da kafa dinlemek icin tek kisilik oda istemistim. Evin en buyuk odasini bana verdiler...
Simdiye kadar kaldigim yerler arasinda en temizi ve en luksu burasi olmasina ragmen sadece gecelik 38 euro odemis olmam cok ilginc geldi. Yorgun olmadigimdan ustumu degistirip dus aldiktan sonra hemen kendimi sokaga attim.

Unlu katedralin oldugu Piazza duomo'yu gordukten sonra kuzeye dogru sehrin ana caddesi olan via etna boyunca yurudum. Palermo'da oldugu gibi sirin balkonlu, neredeyse hepsi birbirinin ayni yukseklikte apartmanlar cadenin iki yanina dizilmislerdi. bir kac blokta bir ya eski bir heykelin ya da antik bir yapinin cevresine ise meydanlar insa edilmisti.
Corso sicila'ya kadar kuzeye yurudukten sonra merkezden cikmamak ve denize yonelmek icin doguya dogru yolumu degistirdim. Via i martiri della liberta adli genis ve solunda artik sehrin ghetto'larinin basladigi cadde boyunca devam edip tren ve otobus istasyonlarini gordum. Hazir ugramisken yarinki messina biletimi alip deniz kenarina yonelmek istedim. Bir yorgunluk kahvesi iyi gelebilirdi.
Eski bir fabrikadan bozma konferans salonunun onundeki kalabaligi merak edip yaklastigimda catania universitesinin kayit gunu oldugunu anladim. Dunyanin her yerinde kayit telasi ayniydi... Guneye dogru deniz kenarindan yurumek istediysem de biraz once bahsettigim sahil boyunca uzanan tren yolu ve onu cevreleyen yuksek duvar nedeniyle bir anlami olmayacakti. Sanki bilerek insanlar denize uzaklassin, denizi gormesin diye yapilmisti. Anlam veremedim.

Daha ic kisimlara sokularak via etna'nin cevresinde dolasarak sehir turunu tamamladim. Buyuk Tiyatronun bulundugu Piazza bellini kalmisti, ama oraya gece yemekten sonra bir kac icki icin gidip bombos oldugunu, 14-17 yas arasi ergenlerle dolu oldugunu uzulerek gorecektim. Simdi odaya donup dinlenme zamaniydi...

13 Eylül 2010 Pazartesi

October Swimmer Italya'da Gun 2



12/09/2010 Palermo

Bundan aylar once Eindhoven'dan Marsilya'ya ucarken, feci halde aksamdan kalmanin ve uykusuz olmanin iyi sonuclar dogurmadigini anlamis ve buradan da aktarmistim. Gel gor ki insanoglu hatalarindan ders cikarmiyor, ayni seyi bile bile yeniden yapiyor.

Cok ictigim gecelerin sabahinda eger enkaz halinde uyanmamissam kendimi asiri derecede sansli hatta kutsanmis hissederim. Dun gece de ictigim onca icki ve sadece uyudugum iki saatlik uyku sonrasi hala ayakta durabiliyordum ve inanin ne basim agriyordu ne de midem bulaniyordu. Yani cok guzel bir gece gecirmistim ve bu yanima kalmisti.

Once Termini'ye oradan da havaalanina gectim ve kendimi Sicilya'ya, Palermo'ya ucan easy jet ucaginin icide buldum. Sonra kaybettim, zira gozlerimi yeniden actigimda insanlar ucaktan cikiyordu.

Via Volturno, 6 numaradaki hostelim A Casa di Amici'yi bulmakta gucluk cekmedim. Santo ve Claudia adli iki guzel insanin islettigi hostel gercekten guzel ve en onemlisi asiri temiz, tavsiye edilir. Esyalarimi yerlestirdikten sonra uyumaliydim, uyudum da
Bence kesin Turk'tu...

Uyumadan once tanistigim Polina adli guya Rus ama baksan "kesin Turk bu"diyeceginiz, Istanbul asigi oda arkadasimla saat 4 civari Monreale adli, Arap-Bizans-Latin etkisini beraber gosteren katedral ve saraydan olusan blgeye gitmek uzere sozlesmistik. saat 3 gibi hostelden cikip otobuse binecegimiz bulusma yerine kadar yuruyerek sehri olabildigince gormeye calistim.

Monreale, fazlaca pahali girisi olan ama o kadar guzel seyler onermeyen bir yer cikti. Hatta ileri gidip el hamra sarayinin asiri derecede yandan yemisi bile diyebilirim. Arap kemerleriyle dolu bah.e ve tepesine cikilabilen katedral disinda hicbir sey yoktu. Ustelik saat basi olan donus otobusunu de kacirdigimizdan yolun yarisini yurumek zorunda kalmamiz da bu geziyi daha da sevimsizlestirdi.Iste sofia Coppolla bu merdivenlerde can verdi.

Sehir merkezine vardigimda ac ve yorgundum. yine de via vittoria emanuale adli sehri ikiye bolen cadde boyunca dolasip gorulmesi gerekern yerleri de gordum, Teatro massimo adli unlu ve Godfather 3'un cekildigi tiyatroyu da ziyaret ettim.

Limana yakin bir Italyan restoraninda Polinayla beraber aksam yemegi yedikten sonra, deniz kenarinda latin muzigi calan ve insanlarin beceriksizce salsa yapmaya calistigi bir yerde birseyler ictik. Yedigim karidesli spagetti hem guzel hem de sasirtici derecede ucuzdu. Artik hem ayaklarim beni yataga gotur alarmi caliyordu hem de gozlerim kapaniyordu. 20 dakikalik donus yuruyusu iskence gibi gelse de yataga girdigim dakikada uyuyabilmem paha bicilmez oldu.

12 Eylül 2010 Pazar

October Swimmer Italya'da: Gun 1


11/09/10 Roma

Ucuz olsun diye secilen Pegasus, beni Roma, Fiumicino havaalanina indirdiginda saat sabaha karsi 1'i geciyordu. Onceden internetten ayarladigim shuttle servisinin, pek de parlak olmayan soforu, Roberto beni almaya geldiginde saat 2 olmustu bile. Roberto, minibusu ucurmaya calissa da yarim saatten fazla suren yolculuk sonucu sonunda hostelime vardim.

Evet, hostel diyorum, zira bu yolculugumda biraz da olsa rutinimin disina cikip bir kac gun de olsa hostellerden rezervasyon yaptim. Yalniz seyahat eden bir insanin, baskalariyla tanismasinin en kolay yolunun bu oldugunu eski yolculuklarimdan ogrenmistim.

Gece yattigim le vacanze hostel'den ayrilip bugun kalacagim Yellow Hostel'e dogru yurudum, aralarinda sadece bir cadde vardi. Yellow hostel'in digerindan cook daha iyi oldugu her halinden belliydi, secimimden dolayi kendimi tebrik ettim, tek sorun sabah 9'da gittigimden odaya yerlesebilmek icin 4 saat beklemek zorunda oldugumdu. Sehir gezisinin bir kismini o dort saatte yapacaktim.

Roma'da 5 yil once neredeyse bir ay gecirdigimden sehri cok iyi biliyordum. Zaten cok da buyuk olmayan ve oldukca stabil olan Roma'da bir kez kaldiysaniz her seyi hatirlarsiniz, ben de her seyi hatirliyordum.

Termini"den yurumeye basladim. Republica'yi gecip Fontana di Trevi'yi buldum. Ilk duragim orasi olacakti. 5 yil oncesi gibi cesmeye para attim, bir kac fotograf cektim. Cevresindeki dukkanlardan soz verdiklerime magnet aldim ve Pantheon'a dogru devam ettim.

Pantheon cevresinde biraz vakit gecirdikten sonra, oraya asil gelis amacimi gerceklestirmek uzere, yani o guzel dondurmaciyi bulmak uzere arka sokagina dogru yoneldim. Biraz dolastiktan sonra sonunda bulmustum. onlarca cesitten, muhtemelen yiyebileceginiz en guzel dondurmalar karsimda duruyordu. 5 yilin hasretini giderdikten sonra via del corso'ya yoneldim.

Basim onumde piazza del popolo'ya dogru yurudum. Saga sola bakarsam mutlaka alisveris yapacagimi biliyordum, ama ne yazik ki kucuk sirtcantama hic bir sey sigmayacagindan en iyi cozum basim onde yurumek oldu. Piazza del popolo'da ufak bir moladan sonra artik daha fazla yurumeyip otobusle hostele giderek biraz dinlenmenin iyi gelecegine karar verdim.

3 saat uyumak butun yorgunlugumu aldi, ama feci halde actim. Isin kotu yani Trastevere'deki favori restoranim Carlo Menta'da yemek istiyordum. Biraz dayanmam lazimdi, bu sureci daha hizlandirmak icin H otobusuyle Trastevere'ye gittim. Trastevere adindan da anlasilacagi gibi Tevere nehrinden sonraki kismin genel adi. Benim acimdan onemi ise turist atraksiyonundan uzak, daha yerel ve daha ucuz bir yer olmasiydi. Hala degismedigini gormek mutlu etti beni

Santa Maria kilisesinin oldugu meydandan yukari dogru yuruyerek 5 yil once cok sevdigim Eurogeneration adli fotograf sergisinin oldugu muzeyi gordum. Bu seferki serginin adi, Il mundo che non vado, yani gormedigim dunya idi. Hizlica dolastim. Cok ac oldugumdan cok keyif alamadan kosar adim cikip, restorana yoneldim.

Biraz yalpaladiktan sonra Carlo Menta'yi buldum. Ayni masalar, ayni garson kiyafetleri, ayni menu hatta ayni fiyatlar. Sasirmamak elde degildi. Sucuk ve jambon iceren pizza diavolutto ve Su istedim. Pizzanin tadinin hala ayni oldugunu gormek beni mutlu etti. Yemek sirasinca yan masadaki mutlu Quebec'li aileyle sohbet ettim, espressomu icip kalktim.

Burada da flas goren masum october swimmer'i goruyorsunuz

Karnim tok, keyfim yerindeydi once piazza navona'ya sonra Ispanyol Merdivenlerine gidip biraz vakit gecirdim. Ispanyol merdivenleri 5 yil onceki o senlikli havasini kaybetmisti ve bunu gormek uzucuydu. Belki turist mevsimi bittigindendi, kimbilir... Sasirtici fazlalikta Turkle karsilastim bir iki tanesinden fotografimi cekmelerini rica ettim. Birden Turkce duyunca irkilmelerini gormek guzel oluyor. Nihayet bu yolculugumun fotograflarinda ben de olabilecektim.

Hostele dondugumde saat 11e geliyordu. Cikarken bos olan oda, simdi ise oda arkadaslarim olan uc Avusturya'li kizla doluydu. Ne yalan soyleyeyim, uc guzel kizla ayni odayi paylasiyor olmak sevindirdi beni.

Hep beraber asagidaki bara inip bir seyler ictik. Kita' Catarina ve Efa Salzburg'da yasayan uc hemsireydi. Uc gunluk tatil icin Roma'ya geldiklerini anlatirken, yarin tatillerinin bitiyor olusu onlari mutsuz ediyordu. Bolca Hostel'in ucuza sattigi ickilerden icip, sabah erkenden palermo'ya ucacak birinin olmamasi gerektigi kadar sarhos olduk. Hastane hayatlarindan bahsettik, Ingilizce konusurken tikandiginda sinirlenen Efa'yla alay edip eglendik. Gobek dansi yapmam icin beni zorla sarhos etmeye calisan bu guzel insanlari dans etmeyerek hayal kirikligina ugratsam da yine de hepimiz icin guzel bir gece oldu. Tek sorun yarin sabah 7'ye dogru uyanmayi basarabilmek olacakti.

Bir kac dip not:

1- Tahmin ettigimden cok cok daha iyi Italyanca konusuyorum. En son 3 yil once konusmama ragmen unutmamisim ve Italya'da Italyanca bilen bir turistseniz hayatiniz oldukca kolaylasiyor.

2- Sirt cantasiyla seyahat ediyorsaniz kucuk tek kullanimlik sampuan posetleri isinizi oldukca kolaylastiriyor. Bu arada havlu'nun kaplayacagi yeri daha yararli seyler icin kullanin zira her yer size havlu veriyor.

3- Roma'da Turist menulerinden uzak durun. Restoranda yiyecekseniz, turist menusuyle hem 20 euro'ya yakin para odersiniz hem de ac kalirsiniz. Akilli olun.


Simdilik fotograf yukleyemiyorum. bir sonraki gunun postunu yazarken, kismetse...

8 Eylül 2010 Çarşamba

October Swimmer tatilde part 2: Ground Zero

Neler oldu neler...

Her şeyi önceden en ince ayrıntısına kadar planlayan bu kulunuz, bir kez daha dumura uğradı: Bütün hepsi iki gün önce oldu, kendimi Dublin'le ilgili en ufak ayrıntıları, en küçük ipuçlarını adamışken, okuduğum Dublin günlükleri temalı bloglardan birinde, blog sahibinin "mal" arkadaşlarının schengen vizesiyle İrlanda'ya girmeye çalışıp, tabir yerindeyse babayı aldıkları anektodunu gördüğümde beynimden vurulmuşa döndüm adeta.


Bu vizeyle İrlanda ve Birleşik Krallığa giremiyorsunuz gençler, biz baştan uyaralım.

Dudaklarım titriyor, gözlerim seyiriyordu, zira her şey hazırdı. Roma'dan Dublin'e uçak biletim, Oradaki otel rezervasyonu ve CouchSurfing bağlantım, görülecek yerlerin listesi... İrlanda, kendine ait bir vize uygulaması yaptığından, başka bahara kalıyordu ve benim elimde sadece 10 günlük İtalya seyahati kalmış oldu

(Verilmiş sadakam varmış parantezi: THY'nin Dublin uçuşunun 909 tl olduğunu ve benim az daha direkt İrlanda'ya girmek için o bileti alacağımı biliyor muydunuz? Hadi parasını geçtim, havaalanında, daha kötüsü pasaport kontrolünde yaşanacak rezaleti düşünebiliyor musunuz?)

Sonuç olarak önceden gittiysek de gördüysek de elimde sadece İtalya kaldı ve ben de oradaki arkadaşlarımı da arayıp şöyle bir plan yaptım.

10/09 Roma'ya varış
12/09 Sicilya 1- Palermo
13/09 Sicilya 2- Catania
14/09 Sicilya 3- Messina
15/09 Napoli
16/09 Venedik
17/09 Trento-Padova
18/09 Roma'ya dönüş, sonrasında gece geç saatte dönüş yolculuğu

İtalya'nın en kuzeyi ve en güneyini içeren değişik bir plan oldu, lakin bu sefer de çeşitlilik olsun istedim. Uzun mesafeli yolculuklar Easy Jet ile, kısa mesafeler ise Trenitalia ile alınacak(ihale ilanı oldu böyle de :))

İşte böyle gönül dostları(sonunda bunu bir cümlede kullandım), hayat gerçekten siz planlar yaparken başınıza gelenlerden ibaretmiş. Hayal kırıklığı dışında çok fazla bir maddi kayıba uğramadım, zaten artık Dublin'i ve plan değişikliğini değil, yarın akşam çıkacağım yolcuğu düşünmenin zamanıdır.

Her gün oradan yazacağım postlarda görüşmek üzere, hadi bana iyi tatiller.